Reisverslag 1

Zondag 29 september:
Vandaag stond er op het programma dat ik naar de kerk moest, gelukkig had ik al gefixt dat als ik zal gaan ik met bienvenue zal gaan. Met hem had ik afgesproken dat ik hem een appje zal sturen als ik wakker was. Laat ik nou net op tijd wakker geworden zijn, maar Bien die sliep nog, dus geen kerk, vervelend nou:)
Toen mama Rose terug kwam van de kerk vroeg ze wel waarom ik niet gegaan was, maar gelukkig had ik al een complotje gesloten, en lag het niet aan mij;) waarom mama Rose wel zei dat ik dan volgende week met haar mee moest. Daar moeten we nog even aan plan voor verzinnen, want zaterdag heb ik een verjaardag, dus dan geen kerk;)

Het was verder een behoorlijk warme dag, dus we zijn samen met Faba, Annewil en Bienvenue naar het zwembad gegaan, waar Lily ook nog naartoe kwam.
Na het zwembad zijn we naar Pili Pili gegaan, bijna alle jongeren gaan hier op zondag heen. Its a Nice place, je hebt dan uitzicht over de stad en muziek en je kan daar eten. Aangezien Annewil en ik morgen weer moeten werken, zeiden we dat we na Pili Pili naar huis zouden gaan. Inmiddels was het ook al 22.30. Bienvenue zei dat hij iedereen wel even thuis af zal zetten. Maar ipv naar een huis rijden, reed hij een uitgaansstraat in. Dat was niet het plan, maar we belanden uiteindelijk toch op een feest. Om 00.45 uur was het toch echt tijd om te gaan, aangezien we Jackson, andere zoon van mama Rose uit de Amerika, op moesten halen van het vliegveld. Uiteindelijk pas om 2.00 uur thuis.

Maandag 30 oktober
Vandaag stond de wekker om 7.00 uur, ik moest om 8.30 bij AMU zijn. Aangezien ik weer eens te laat was, het was inmiddels 8.40, was ik aan het haasten. Toen ik iedereen gedag zei, regende het best hard, waarop Jackson waar ik heen ging, want het regende. Ik kwam aan bij AMU maar daar was dus niemand. Wat blijkt nou, als het regent dan wacht je hier met naar je werk of school gaan, tot het stopt. Werkelijk het hele land ligt dan ook stil.
Vandaag zal ik ook beginnen met de gesprekken. Door de regen startte wij wat later, dus in totaal 3 gesprekken gehad. Knetterjantjes wat kwamen die gesprekken binnen. Zo vertelde 1 jongen dat allebei zijn ouders dood zijn, hij 2 broers heeft, maar die zitten allebei in de gevangenis, maar bezoekt ze wel regelmatig. Is er geen geld voor eten, dus eet hij 4 dagen in de week alleen het dinner, er is niet meer geld voor eten en is hij hiv besmet. Het huis is klein en er is geen bed voor hem, dus slaapt elke nacht op de grond.
Na de lunch is het gelukkig tijd voor spelletjes. Eerst even voetballen en daarna leert de dansleraar onze en nieuwe dans.
Om 17.30 kom ik thuis, met behoorlijk vieze schoenen. Ik sta ze buiten een beetje schoon te maken, komt Pascal naar mij toe die mijn schoen pakt en ze schoonmaakt voor mij, ik mocht dit absoluut niet doen. Beetje bezwaard loop ik naar binnen. Het is hier normaal dat de housekeeper dat doet.
In de avond had ik met Annewil afgesproken om te gaan bootcampen. Mij god wat was dat zwaar, vooral 6 minuten lang een berg op rennen. Als ik bezweet maar voldaan terug kom, is er opnieuw geen warm water en ook geen douche die het doet. Alleen Pascal was in huis, die geen Engels spreekt, dus met mijn handen en voeten probeer ik uit te leggen dat ik een douche nodig had. Maar als het niet werkt, dan heb je toch een probleem. Uiteindelijk heeft hij een grote bak met water voor mij gekookt en ik ben nog nooit zo blij geweest met een bak warm water. Snel eten en relaxtime.

Dinsdag 1 oktober
Vandaag begon de dag bij AMU ook weer met gesprekken. Met Victor, de leraar, bespreek ik dat ik de gesprekken toch wel heel lastig vind. Allereerst is er natuurlijk het probleem met taal, Victor vertaald wel, maar uit de antwoorden die hij vertaald, merk ik dat hij niet altijd de vragen vertaald, zoals ik ze stel. Daarnaast is het hier niet gebruikelijk om over je problemen te praten, dus de kinderen zijn ook heel timide en teruggetrokken in de gesprekken en dan zit ik er mzungu ook nog bij. Doordat het niet gebruikelijk is om over problemen te praten, ben ik ook erg zoekende tot hoever je door kan vragen. Van te voren heb ik geen informatie van de kinderen, dus alle informatie moet ik uit de gesprekken halen. Door de verhalen ben ik soms best van slag, waardoor ik niet zo goed weet wat ik moet zeggen. Victor begrijpt dit, maar kan er verder niks mee. Ik raap al mijn moed weer bij elkaar en ga naar het volgende gesprek. Alle kinderen zijn hiv geïnfecteerd, is er niet genoeg geld voor eten en bijna alle kinderen slapen op de grond. Ik sprak zelfs 1 meisje die leeft met 9 mensen in een ruimte van 4x4, daar slapen ze in en leven ze in.
Ik ben zo blij dat ik in de middag met dezelfde kinderen kan spelen. Vandaag hebben we dan ook gevoetbalt en was het toch wel heel leuk om op een mzungu te schieten. De kinderen hadden echt de grootste lol. Na het voetballen was ik behoorlijk verbrand van de zon, dat vonden de kinderen ook wel een beetje gek, ze wilde allemaal aan mijn armen voelen, maar snapte er niet zo heel veel van.

In de lunchpauze had ik nog wat tijd over, dus dacht dat het wel een goed idee was om mijn kleren te wassen. Ik maak een bak water heb zeep voor hand was en ga naar buiten om te wassen. Pascal komt er ook gelijk aan, en zegt dat hij het wel voor mij kan doen. Ik zeg dat het helemaal prima is om het zelf te doen, dus ga verder ermee. Na een paar minuten kon Pascal het niet langer aanzien en trekt de bak weg en gaat het verder voor mij doen. Super bezwaard loop ik naar Henriëtte om te vragen of het een goed idee is dat ik hem wat geld geef. Maar het antwoord is; nee het is zijn werk, het is echt oké. Als ik even later terug kom, hangt alles ook op de waslijn om te drogen.

In de avond met Henriëtte nog even naar down town geweest. Overal waar je hier gaat, wordt je auto gecontroleerd door de security, als je ergens naar binnen gaat wordt je tas gecontroleerd en moet je door een poortje. In de supermarkt, mag je tas ook niet mee naar binnen, die moet in een kluisje, waar je wel zelf de sleutel van krijgt. Daarna weer terug naar huis om te eten en is ook deze dag weer voor bij gevlogen.

Woensdag 2 oktober
Gisteren in down town had ik in de supermarkt een pot choco pasta gekocht, aangezien ik dat behoorlijk mistte. Maar die Europese producten zijn hier zo belachelijk duur. Voor een pot nutella betaal je 6000 FWR, dat is ongeveer 6 euro. Dus een goedkopere variant gekocht, en zo happy dat ik was zat ik aan het ontbijt.
Om 9.00 uur Rwandese tijd, kom ik bij AMU aan. Vandaag hadden wij in totaal 4 gesprekken, waarvan het laatste gesprek ook liet zien dat kinderen het goed had. Zo was er in dat gezin genoeg geld voor 3 keer per dag eten, is het huis groot genoeg, eigen bed, heeft ze een hoge prestatie op school, hoeft ze bijna niet mee te helpen in het huishouden. Het enige is dat ze ondersteuning nodig heeft voor medicatie voor HIV. Ik vond het best een opluchting dat ik ook zo'n gesprek had.

Tijdens de lunch was ik even naar down town gegaan, ik had geen tegoed meer op mijn simkaart, dus dat wilde ik even regelen. Daar aangekomen begon het ook weer te regenen. Ik had niet heel veel tijd, maar door de regen ligt echt alles op zijn gat. Ik moest om 15.00 uur weer bij AMU zijn, maar toen stond ik inmiddels ook al 45 minuten te wachten tot het weer droog zal zijn. Bij het wachten komen veel mensen naar mij toe, en willen praten. Ze doen echt alsof ze mijn beste vrienden zijn, maar ik heb ze echt nog nooit ontmoet. De security vangt op dat ik tegoed wil opwaarderen, maar dat ik de weg niet zo goed weet. Na de regen komt hij opnieuw naar mij toe en zegt dat ik met hem mee moet komen. Ik loop met hem mee, inmiddels 15.10, waarop hij mij naar de winkel brengt waar ik kan opwaarderen, super chil. Snel opwaarderen en naar AMU. Ik ga weer terug met de motortaxi, elke keer als ik naar down town ging met de motortaxi betaal ik 1000 FWR, onderweg zei hij al meerdere keren dat het een lange route was. Gearriveerd bij AMU, zei hij dan ook dat ik 1500 FWR moest betalen. Ik had hem 1000, want dat is normaal. Ik zei dit ook tegen hem, maar hij wilde de discussie wel aangaan, aangezien ik daar niet heel veel tijd voor had en ik ook zeker wist dat dat echt teveel was, heb ik mijn portemonnee opgeruimd, mijn tas dicht gedaan en ben gegaan.
Bij AMU aangekomen ging de teacher de kinderen uitleggen hoe een computer werkt. Dit ging hij eerst op een bord tekenen en uitleggen hoe je een document op kan slaan. Super grappig om te zien dat ze daar hier echt les in krijgen. Wel weer lastig om te zien dat als een kind niet luistert of even niet op let vastgepakt wordt, of bij 1 kind ging hij op zijn hoofd tekenen. Maar dat soort dingen zijn hier heel normaal.

Vanavond heb ik met Annewil afgesproken, we gaan uiteten bij New cactus. Dat is een restaurant naast het huis van de president. Het ligt behoorlijk afgelegen volgend annewil, dus daar moest ik mij vast op voorbereiden. Nou daar was oprecht geen woord van gelogen. Toen ik de poort uitliep, waren alle lantaarnpalen uit, je raad het al, geen elektriciteit. Ik weet niet wat er aan de hand was, maar er was bijna niemand op straat te bekennen, je zag oprecht ook niks. Na een stuk gelopen te hebben, kwam ik een motortaxi tegen, hij wist de weg niet, de volgende ook niet. Ondertussen een stuk verder te lopen, kwam ik op een verzamelplaats van motortaxis uit, ik overdrijf niet als er minimaal 20 motordrivers om mij heen staat en echt niemand weet waar dat restaurant is. Uiteindelijk kwam Vincent, de teacher van AMU, langs lopen en die kan Engels, dus dat maakte het een stuk makkelijker. Ik dacht dat het wel handig zal zijn om mijn Maps open te houden, nadat hij elke keer een andere weg reed, besloot ik maar te zeggen hoe ik wilde dat hij ging tijdens en dat werkte, 20 minuten later dan afgesproken kom ik aan. Super chil om een avond met een Nederlands iemand af te spreken! En my god wat heb ik lekker gegeten, pannekoeken